Ναι

Τα μάτια σου διαθλάτουν την αιωνιότητα

όσο το χαμογελό σου αρέσκεται στο

να σμιλεύει το πάντα. 

Σου είπα:

Τα συστατικά της ζωής είναι 3

μυρίζουν νοσταλγία και ο κόσμος

τα ντύνεται απερίσκεπτα.

Δεν με άφησες να έρθω κοντά σου. 

Έκλεισα την ψυχή μου σε ένα μπουκάλι 

και το έριξα στη θάλασσα. 

- Επιπλέουμε ακόμα;

- Ναι.

- Και που πηγαίνουμε;

- Πάμε εκεί που γνωριστήκαμε.

- Εντάξει.

Καλή αντάμωση στη σφαίρα της φαντασίας.

Εκεί που δε μετριέται το λίγο και 

δε ζυγίζεται το πολύ.

Εκεί που σμίγουν τα πουλιά

και πέφτουν τ' άστρα.

Εγώ παιδί να σ' αγαπώ

και εσύ να ψαρεύεις κρύσταλλα. 

Ξημέρωσε τώρα

Πετάω τώρα..

μη μου το χαλάς..

άσε με να φύγω..

τις στεριές να κοιτώ από ψηλά..

τα σύννεφα ν' ανακατεύω..

τις θάλασσες ν' ανακινώ..

Ξημέρωσε τώρα..
είμαι γεμάτη και ελαφριά..
η επιθυμία μου με σύρει..

με κρατάει απ' τα μαλλιά.. 
άσε με να φύγω..
έγιναν άγκυρα οι αναμνήσεις..

φυλακή μου τα βαθιά νερά..
Αναδύομαι τώρα..
στου ορίζοντα το πλάτος..

άσε με να φύγω..
χωρίς τάματα..
χωρίς ανταλλάγματα..
μη μου το χαλάς..

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΕΛΗ
ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΒΙΝΤΕΟ: ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΕΛΗ
ΣΥΝΘΕΤΗΣ: ΘΑΝΟΣ ΣΤΑΥΡΙΑΝΑΚΗΣ

Έρωτας στα fm

Τραγούδια ακούω κι οδηγώ

στιχάκια σου αφιερώνω.

Λες και σ' όλα βλέπω εγώ

τα γλυκά σου μάτια μόνο.

Στρίβω πιο κάτω αριστερά

χάνω τα λόγια π' αγαπάω.

Μα ‘γώ για σένα σταθερά

το ρυθμό κρατώ και πάω.

Δικό σας λέει ο εκφωνητής

και πιο δικό μου είναι.

Δεν είσαι αγάπη της στιγμής

σαν τα τραγούδια μείνε.

Σα μελωδία στο μυαλό

οι σκέψεις μου γυρνάνε.

Σε μια συχνότητα θα βρω

τα λόγια που σου πάνε.

Στον έρωτα πιάσαμε fm

Στέρεο το πάθος μας και μόνο

Την ένταση σου δώσε στο ρεφρέν

Για σένα μόνο τραγουδώ, για σένα μόνο.

Από το βραβευμένο κύκλο τραγουδιών "Η Ζωή στο Τετράδιο"

Κομμάτι , κομμάτι

Μέσα σ' αερόστατο ξεκίνησα ταξίδι 

λύνω γοργά το βάρος να πάω πιο ψηλά. 

Είπα στης ζωής το κακορίζικο στασίδι 

κάτι ν' αφήσω πίσω να πάω πια μπροστά.

Πάντα με γυρόφερνε του χρόνου το ψαλίδι

κόψε τον πόνο μου 'λεγε, άκου την καρδιά.

Κοίταγα δειλός της αυταπάτης το φτιασίδι

λάθος, χωρίς το ζόρι δε βλέπεις τη χαρά.

Νόμιζα η μοίρα μου πως ήτανε παιχνίδι

όλα εγώ τα όριζα ίσα και σωστά.

Είδα πια πως πάταγα παράστασης σανίδι

κι 'ταν αργά σαν έπεσα με φόρα στα βαθιά.

Κάποτε τον φόβο μου τον έκανα βαρίδι

βήματα σκουριασμένα, κοιτούσα χαμηλά.

Έψαξα καλά στο παρελθόν για αντικλείδι

βγήκα λοιπόν στη μάχη κι έβγαλα φτερά.

Μην ξεφεύγεις απ' τον πόνο

μα γίνε στόχος να σε βρει.

Πρέπει να σπάσεις πόντο, πόντο

κομμάτι, κομμάτι χτίζεται η ζωή. 

Από το βραβευμένο κύκλο τραγουδιών "Η Ζωή στο τετράδιο"

'Έρωτος λόγια για όποιον αντέχει..

 Απ' το μόνο που μ’ έχει γλυτώσει το σκοτάδι ανάμεσα μας είναι τα μάτια σου. Πώς θα είναι τα μάτια σου; Θα έχουν βλέμματα διάσπαρτα για να χωρούν ανάμεσα τους χιλιάδες σκέψεις; Πώς θα δομηθούν οι σκέψεις όταν φανερωθούν στο φως τα όρια που καταλύθηκαν στο σκοτάδι; Είμαι περίεργη μα δεν είμαι γάτα κι έτσι ξεγλιστρώ απ' το φονικό. Θα επιτρέψω ωστόσο μερικούς τραυματισμούς. Μου είναι απαραίτητοι για να εξασφαλίσω τη φροντίδα σου. Θα με προσέχεις; 

Ποτέ δεν ονειρεύτηκα τη στιγμή που σε γνώρισα. Κάτι την τύλιγε μυστικά. Σαν ένας μανδύας καθρέφτης. Μέχρι που ήρθες εσύ εκείνο το βράδυ, με το “χαμόγελο σφυράκι” και το καμουφλάζ της ζωής μου θρυμματίστηκε.

Αν ξέραμε τι προκαλούμε θα ήμασταν αυτοί ή κάποιοι άλλοι; 

Πιο πολύ απ' όλα χαίρομαι που η μυρωδιά σου δε μου θυμίζει τίποτα. Έτσι πρέπει. Για να γίνεις το καινούριο που αυτή τη φορά δε θα αφήσω να πα- λιώσει ποτέ. Γιατί αρνούμαι να σε χορτάσω. Μόνο θα σε αναμασήσω σαν καλό-κομμένο φρέσκο καπνό. Και εσύ ξέρεις, έχεις μάθει πια, πώς σερβίρεται το αντικείμενο του πόθου. 

Μη σταματάς να με σκέφτεσαι.  Μου αξίζουν τα χειρότερα μα όχι να σταματάς να με σκέφτεσαι. Είναι ο μόνος τρόπος για να γίνεις -προσθήκη κατ' επέκταση- στο μυαλό μου. Το έχω τόσο ανάγκη. 

Ξέρεις, θα ήθελα να έχω ένα τριζόνι από την έρημο.. Θέλω να μου μάθει με πιο τραγούδι επιβιώνει κανείς από τόση ζέστη. Γιατί ο έρωτας σου με καίει.  Η φωτιά  του σμιλεύει τις ιδέες μου.  Δροσίζομαι μόνο με την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις. 

Σε θέλω 

Ένα χάρτινο φιλί

Θα χτίσω ένα σπίτι με πόρτα χαμηλή 

να μπαίνουν μόνο τα χρόνια 

που έζησα μικρή. 

Σπασμένο θα 'χει σύρτι και ξύλινη σκεπή 

φωτιά να παίρνει τις νύχτες 

που δε θα 'ρχεσαι εσύ. 

Στο κατώφλι θα κρεμάσω ένα χάρτινο φιλί 

για να βλέπει όποιος περνά 

τι χρώμα έχει η προσμονή. 

Μόνο τ' αστέρια μ' αγαπάνε 

στο μαύρο ουρανό.

Τις νύχτες τη σκεπή θα καίω 

με τα αστέρια να βρεθώ.

Άφησε μου μόνο 

τα χρόνια που έζησα μικρή,

πάντα για να ζωγραφίζω

ένα χάρτινο φιλί.

Από το βραβευμένο κύκλο τραγουδιών "Η Ζωή στο τετράδιο"

Αξία Κυριακή

Γύρισα ανάποδα το πορτοφόλι 

κι έπεσε μια Κυριακή.

Εκείνη τη μέρα βρισκόμασταν όλοι 

ντυνόμασταν σα να 'ταν γιορτή. 

Με γέλια κι αστεία περνούσε η ώρα 

η ζωή δεν ήταν μικρή. 

Άσπρες εκκλησιές των φίλων τα δώρα 

τα όνειρα μας πέφταν βροχή. 

Κοίταξα στα μάτια εκείνη τη μέρα 

θέση δεν είχε εκεί. 

Πού πήγαν οι φίλοι να πουν καλημέρα 

στο σούρουπο να κάνουν γιορτή; 

Έμεινε στο vου μου το φως που χαράζει 

απ' το λευκό σου γιακά. 

Μα έχω για χρόνια κρυφό μου μαράζι 

που δε σε πήρα μια αγκαλιά. 

Δεν είχε και τότε το πορτοφόλι 

μα κάθε 'βδομάδα είχε μια Κυριακή.

Τώρα  τα ξανά μετράμε όλοι

οι αξίες πέφτουν για να μπουν στη ζωή.

Από το βραβευμένο κύκλο τραγουδιών "Η Ζωή στο τετράδιο"

Σταμάτησε ο Ήλιος

Βρήκαμε τον ήλιο μας μια νύχτα δίχως άστρα
και στα σκαλιά της πόλης δώσαμε φιλιά.
Μ’ αγάπη αρματωθήκαμε στης ζωής τα κάστρα,
αγέρωχα πετάξαμε σα να ‘μασταν πουλιά.

Μέρα για ‘μας χάραξε, νύχτα πες δεν μας είδες,
είπαμε το φως να παντρευτούμε αγκαλιά.
Και πάνω στις βέρες μας χαράξαμε ελπίδες
μα πού να το ξέραμε πώς ήτανε αργά;

Ήρθαν μαύροι κεραυνοί σκοτώσανε τη μέρα
και τ’ αγέρι πάγωσε τη φλόγα στην καρδιά.
Τι κι αν πολεμήσαμε με νύχια και μαχαίρια
ό,τι η ζωή μας έταξε το πήρε μακριά.

Όμως εμείς αγάπη μου θα ξαναβρεθούμε
στην άκρη (αυτού) του κόσμου που το τέλος θα ν’αρχή.
Κι ότι δεν προλάβαμε αιώνια θα το ζούμε,
ποτέ του δεν πεθαίνει ότι είν’ από ψυχή.

Σταμάτησε ο ήλιος μας στη δύση
στον ορίζοντα καίγεται πριν σβήσει.
Φύλαξε μου μια θέση στην άβυσσο
εκεί κρύψαν την πόρτα για τον παράδεισο.

Από το βραβευμένο κύκλο τραγουδιών "Η Ζωή στο Τετράδιο"

Η κόμη της Ευκαιρίας

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα όμορφο και ψηλό παλικάρι που το έλεγαν Χρόνο. Ο Χρόνος ήταν πολυάσχολος, δεν είχε καιρό για χάσιμο και δε σταματούσε ποτέ. Ώσπου μια μέρα, στάθηκε για μία μόνο στιγμή μπροστά απο το φιλί ενός παράνομου ζευγαριού, της Ευκαιρίας και του Αδύνατου. Ο Χρόνος ζήλεψε τόσο πολύ την ευτυχία τους που άπλωσε τα άπειρα χέρια του και έκλεψε την Ευκαιρία χώνοντας την στη τσέπη του. Έπειτα συνέχισε το βιαστικό του ταξίδι. Από τότε το Αδύνατον τρέχει ξοπίσω από το Χρόνο για να βρει την Ευκαιρία και εκείνη, κόβει λίγο λίγο τα μαλλιά της και τα ρίχνει από τη τσέπη του Χρόνου για να μη χάσει το δρόμο ο καλός της. Οι άνθρωποι, που είναι στη μοίρα τους να βαδίζουν πίσω απο το Χρόνο, βρίσκουν που και που μπροστά τους τις κομμένες πλεξούδες. Κάποιοι απ’ αυτούς, τις βλέπουν ώς εμπόδια και τις προσπερνούν. Άλλοι πάλι, τις αρπάζουν και μόλις έρθουν αντιμέτωποι με το Αδύνατον του τις δίνουν και έτσι αυτό γίνεται Δυνατόν. Όταν ο άνθρωπος δει ότι τα εμπόδια είναι στην πραγματικότητα ευκαιρίες, μπορεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά.

Όσο για το Χρόνο, δεν σταμάτησε ποτέ ξανά.

Ο δρόμος του πότη

Αυτόν το δρόμο τον
περπατάς με τους αγκώνες,
τον ξεπλένεις με κρασί,
τον βρίσκεις στους αιώνες.

Αυτόν το δρόμο τον
κερνάς για να μιλήσει,
τον πληρώνεις σα γιατρό
να μη σε μαρτυρήσει.

Σ'αυτόν το δρόμο αν βρεθείς
πρέπει να τον τιμήσεις,
με το πιοτό του να λουστείς,
να τόνε τραγουδήσεις.

Αυτός ο δρόμος είναι για τους τρελούς
που περπατούν με τους αγκώνες.
Γι'αυτούς που θέλουνε γιατρό
και γίνονται θαμώνες.

Από το βραβευμένο κύκλο τραγουδιών "Η Ζωή στο Τετράδιο"
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Αφιερωμένο στη Σου.
Αμάδες/Μύκονος 24-8-2016

3.287

-το τραγούδι σου ρε μάνα-

ευχαριστώ για όλα όσα μου έμαθες και μου έδωσες

και συγνώμη για όσα δεν κατάφερα

2920

                             γιαγιά, η μαμά σ'αγαπάει πολύ

Φρέσκο

Δεν ειμαι καταθλιπτική, έτσι ξεβγάζω το μαύρο των άλλων.

Slow down now.

Γρατζούνα με, γρατζούνα με ήχε απ'τα αφτιά ως το λαιμό και απο 'κει ως την ψυχή

να βγάλει αίμα.

Δεν υπάρχουν πια αποξηραμένες επιθυμίες.

Φυσάει μόνο και φυσάει.

Θύμωσα απόψε.Μου λείπεις.

---

Μια κούνια τρίζει τώρα.

Έτσι ροκανάω τις ώρες των άλλων.

It’s all right now.

Ξεριζωσέ με. Ξεριζωσέ με σιωπή απ’ τους ώμους ως τα γόνατα και από ‘κει ως τη γη

 να βγάλω τα φτερά μου.

Δεν υπάρχουν πια συμπορευόμενα όνειρα.

Η νύχτα πέφτει (κι) η μέρα σηκώνεται.

Φεύγω απόψε. Μου αξίζει.

Θέλω μόνο να με διαβάζεις #4

Έπρεπε να είχα βάλει φωτιά σε εκείνη τη ντουλάπα. Τώρα με μασάει πάλι με μια πείνα ψηλή σαν το δέντρο του καπλαμά της. Άδικα της τάζω βαριά χειμωνιάτικα παλτά και ρούχα εγκυμοσύνης. Θέλει το πετσί μου. Δε με νοιάζει, μόνο το νου μου φοβούμαι και εσένα, που τόλμησες να βάλεις το κεφάλι σου μέσα της και να με φιλήσεις.

1826

ΣΕ ΕΧΩ ΞΕΧΑΣΕΙ ΜΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΛΗ.

Λωτός

Τι να σου γράψω απόψε...
Αφού δε ξέρεις ότι είσαι εσύ αυτός και εγώ,
δεν έμαθα ποτέ πως γυρνάει το κλειδί για ν' ανοίξει
η πόρτα αυτού του κήπου.
Είναι που μοιάζει με εκείνη τη χώρα των αειθαλών λωτών.
Παντού μια γλύκα από 'σένα. Ένα δάσος από -όχι- .
Έτοιμη να θυσιαστώ στην εντροπία της θύμησης, πλέκω
κάθε νύχτα τα μαλλιά μου στα κλαδιά αυτού του δάσους.
Να δοκιμάσω να ξε-χάσω. Να χάσω όταν ξεχαστώ.
Θέλω να δώσω το όνομα σου
στο στρόβιλο που θα ξεριζώσει όλα τα -όχι-.
Γιατί εσύ είσαι αυτός που θα χάσεις όταν δε ξε-χάσεις. Ο λωτός.

ΟΡΊΖΟΝΤΑΣ ΞΕΧΩΡΙΖΟΝΤΑΣ

ΤΙΜΉΣ ΈΝΕΚΕΝ

Εδώ και μερικές ημέρες, μου συμβαίνει κάτι αξιοπερίεργο. Ξυπνάω το πρωί ανάμεσα σε πρόσωπα οικεία που όμως δεν είσαι εσύ. Αυτό δεν θα έπρεπε να συμβαίνει, θα έπρεπε να ξυπνάω πάνω σε κάτι τραχύ, κάτι σαν άχυρο ή χώμα ή κουρελού, νιώθοντας όλη τη βρωμιά του επάνω μου, έχοντας γυμνό διπλά μου εσένα και να σκιζόμαστε σαν τα άλογα μέχρι να σηκωθεί σκόνη. Κι έπειτα ξανά και ξανά, παρατηρώντας έξω μια εξοχή που την ξέρω, υπάρχει, την έχω κιόλας επισκεφθεί από το παράθυρο, πολλές φορές στη ζωή μου, σε διαφορετικές ηλικίες, από διαφορετική κατεύθυνση και με διαφορετικές ταχύτητες. Θα 'θελα να επέμβω στα καιρικά φαινόμενα, να κάνω όλον τον ρομαντισμό μου σύννεφο και να μην τον ξαναγγίξω, φθάνει που θα τον αφήσω να σε βρέχει ενώ ασχολούμαι με τη σάρκα σου. Μισώ τον ρομαντισμό. Γεννά ανάγκες που δεν πραγματοποιούνται, ενώ μας χρειάζονται μόνο ιδέες που δεν πραγματοποιούνται, για να τις τοποθετούμε σαιζλόνγκ στην εξοχή μας. Μας χρειάζονται μόνο υποσχέσεις που δεν πραγματοποιούνται, για να λιαζόμαστε από κάτω τους όταν μας φυσάει ο χρόνος. Μας χρειάζονται μόνο αναθέματα που δεν πραγματοποιούνται, για να νομίζουμε πότε – πότε ότι κοιτάμε την πεδιάδα από την κορυφή του λόφου. Μας χρειάζονται μόνο προφητείες που δεν πραγματοποιούνται για να κοιτάμε την κορυφή του λόφου από την πεδιάδα δίχως να σηκώνουμε μια πιθαμή το βλέμμα μας. Περιφρονώ το σύνδρομο της καταβρόχθισης όσο το λύκο που χώνεται στο κοπάδι. Προτιμώ να κολυμπώ μέσα στη ρευστή γλυκιά μάζα της κρέμας, παριστάνοντας ότι προσπαθώ να μην πνιγώ. Μα ξέρουμε όλοι από καιρό ότι είναι το οξυγόνο που μας πνίγει, η έλλειψή του δεν είναι παρά η πάχνη του αγώνα, το δέρμα του φιδιού που αλλάζει, ο ηλεκτροκίνητος αγωγός της θλίψης που μας ενώνει στους χωματόδρομους, ο μακρύς λαιμός που μας επιτρέπει να κοιτάμε πίσω από το λόφο, το όνειρο που δεν είδαμε κι ο βαθύς ύπνος που αποζητάμε για να το γραπώσουμε. Η ομορφιά της ομίχλης που κρύβει την ομορφιά της θέασης. Η οσμή της άπνοιας που υπονοεί την οσμή. Ο καιρός που δεν περνά παρά μόνο τελειώνει. Δεν θέλω πια να σε φάω. Θέλω να γίνω μαζί σου τροφή στην πείνα αυτού του τέρατος που δεν το γνωρίζουμε κι όμως μας προστατεύει. Μόνο έτσι θα είναι καθώς της πρέπει παράλογη η σκηνή, όταν θα μπαίνω στην εξοχή μου από το παράθυρο κι εσύ θα μου γρατζουνάς απ' έξω το τζάμι.

Όλη η ευτυχία που σωρεύουμε στη ζωή μας χωρά σε μια γρατζουνιά στο τζάμι. 

Γιατί τόσο είναι που θέλω 2010 φορές...

Εδώ.

Στην αυλή της καινούριας μου ζωής.

Θα κλείσω αυτό το χρόνο πριν ανοίξει η τελευταία του μέρα.

Γιατί τόσο είναι που θέλω να αλλάξω τα πάντα μου,

να πετάξω τα όλα μου,

να μείνω τίποτα.

Μη με κοιτάς.

Ήρθε ο καιρός να σπάσει το δέρμα μου

και εγώ, είμαι έτοιμη να μου το ταΐσω κομμάτι, κομμάτι.

Γιατί τόσο είναι που θέλω να φάει η ψυχή μου,

να περπατήσει η σκέψη μου,

να γίνω ο φόβος μου.

Τα κατάφερα.

Σαν ακριβό εισαγόμενο χαρτί,

θα μυρίζω τώρα και εγώ βαμβάκι και χλώριο.

"Παρακαλώμεν όπως μην εγγίζετε"

Οι δαχτυλιές είναι ντεμοντέ..

Χαχαχαχαχαχαχα.

Γελώ...

Για να μη κλάψω ότι με γέλασε.

Και θα πιώ.

Για να καταπιώ τη σκοτεινιά μου.

Άκου.

Σήμερα σου σερβίρω τη γαρνιτούρα της αυταρέσκειας σου..

Γιατί τόσο είναι που θέλω να ξεράσω το χτες

χωρίς να σκεφτώ το αύριο και

γιατί τόσο είναι που θέλω 2010 φορές..

Να μην είχα γράψει αυτά τα λόγια.

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ

Μεταγενέστερες αντανακλάσεις

Μύρισε η μνήμη σου.Έγινε εικόνα διάφανη. Ήσουν εκεί, στην ίδια θέση, μπροστά στο καθρέφτη εκείνο. Γέμιζες τα πνευμόνια σου καπνό θέλοντας να δικαιολογήσεις τη φωτιά μέσα σου.Πόσα περνούσαν μπροστά από τα μάτια σου..Έκανες το θόρυβο του πολέμου ήχο ελεύθερο στις σκέψεις σου.Δεν άντεχες.Όλα ήταν πνιγμός.
Και εσύ.. ήξερες μόνο να γράφεις.
Μα ο κόσμος Χερ Μπέρτολτ Μπρεχτ, δεν άλλαξε ακόμα.Όσα αναδύθηκαν από εκείνο το κατακλυσμό συνεχίζουν να ζουν με επιείκεια.Ο απρόσιτος στόχος που φαινόταν ολοκάθαρα
δεν υπάρχει πια. Ο άνθρωπος δε βοηθά τον άνθρωπο.
Τώρα μου γνέφεις...
Είμαι σημάδι χαζομάρας πάνω στο αναίσθητο λείο μέτωπο του καθρέφτη..
Μόνο φως.. η κοινή μας εντύπωση στην αντανάκλαση της ασημαντότητας.

--------------------------------------------------------------------------------

Βασισμένο στην επίσκεψη μου στη τελευταία κατοικία του Μπέρτολ Μρέχτ στο Βερολίνο και στο ποίημα του "ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥΣ" 

Θέλω μόνο να με διαβάζεις #3

Τα έχω δοκιμάσει όλα..
Αυτά που μου κάνανε και αυτά που δε μου κάνανε..
Τα πρόστυχα, τα συντηρητικά, τα φτηνά και τα ακριβά..
Χρόνια είμαι εδώ και ψηλαφίζω στο σκοτάδι..
Είναι παλιά η κατασκευή, του '81. Δεν έχει λάμπα.. 
Και εγώ, δεν έπρεπε να έχω μαζέψει τόσα ξένα πράγματα..
Τις νύχτες αναγκάζομαι να κοιμάμαι πάνω τους..
Ότι με ενοχλεί το κρεμάω μα έπειτα το 'χω στο κεφάλι μου..
Έμαθα να υπάρχω δίχως να φαίνομαι..
Συνήθισα να κάνω μισό βήμα και να νιώθω πως πήγα περίπατο..
Βάφτισα όλες τις γραβάτες φιόγκους απ' το φόβο μου ότι θα πνιγώ..
Και με ένα σάλι για κληρονομιά ονειρεύομαι ότι ζω στα πούπουλα..
Θέλω να βγω απ' αυτή τη ντουλάπα..
Γυμνή.

Βότσαλο

Κρατάς ένα βότσαλο.
Το σφίγγεις για μιά στιγμή
και το πετάς στη θάλασσα.

Γελιέσαι.

Το άδικο, ναυάγιο δε γίνεται.
Κάθε κόκκος βυθού, κάποτε βότσαλο
σε χούφτα κλειστή ήτανε.

Απελπίζεσαι.

Τελευταίο τέλος

Έχει τόσο κρύο
Είναι σα θάνατος αργός
Στέκομαι μόνη σε ένα λιμάνι
Δε μπορώ να θυμηθώ τι περιμένω
Μα ξέρω πως δε θα φανεί
Δεν είναι κανένας γύρω μου μα από κάπου ακούω μουσική
Είναι βιολιά που τραγουδούν τη λύπη
Τη λύπη μου για ‘σένα
Και ο χρόνος…
Σιγά, σιγά μ’ εγκαταλείπει …
Ξέρω ότι εκεί στη θάλασσα υπάρχει μια άβυσσος
Εκεί έχεις κλείσει όλα τα χρώματα από τη ζωή μου
Και προσπαθώ…
Μα να ξεφύγω δε μπορώ απ’ τη λίθη
Μη φεύγεις από το μυαλό μου σε παρακαλώ…
Με πονάει αλλά είναι το μόνο που απέμεινε
Πάρε με μαζί σου έστω
Η μοναξιά…
Είναι πιο κρύα απ’ τη σιωπή…
Και εγώ κρυώνω μαμά

Άτιτλο

Στης μοναδικότητας το άπειρο διαχέεται η αύρα μου.

Δροσοστάλα που διασχίζει των αιώνων τα πλάτη.

Ασάλευτο της ζωής μου μονοπάτι.

Χαραγμένο σε λάθος χάρτη.

Στων πολλών την αθέατη διάβαση κρύβεται η σάρκα μου.

Βαρυσήμαντο άλας στάζει στου χρόνου μου το πέρας.

Καλά ζυγισμένος ο σκοπός της ημέρας.

Σαν ακριβό χρυσόμαλλο δέρας.

Ήχος πλάι σε ήχο.

Ξεκινάει το ταξίδι σε κατάλευκο στίχο.

Με το φως άλλαξα βέρα.

Γυρίζει ο τροχός σαν αλαβάστρινη σφαίρα.

Η μετάφραση των Ξωτικών

Οι σπόροι της γης

Και η δροσιά της αυγής

Είναι παιδιά της φωτιάς

Εκεί…

Που η ανάσα δεν έχει βάρος

Γεννήθηκε ο κόσμος για να περπατήσει

Ο άνθρωπος.

Γίναν τα νερά για να πιεί.

Γίναν τα βουνά για να νιώσει δυνατός.

Γίναν οι άνεμοι για να τον κάνουν ταξιδευτή του εαυτού του.

Όλα είναι γραμμένα κάτω από τις πέτρες που φωτίζουν τον ουρανό.

Όλα, υπήρχαν πριν από όλα.

Και εμείς θα ζούμε στις σκιές του νου,

Αιώνια καταδικασμένοι στην αρμονία και τη γαλήνη

Οι σπόροι της γης

Και η δροσιά της αυγής

Είναι παιδιά της φωτιάς

Εκεί…

Εκεί… μέσα σου…

Είναι όλα ένα.

Είμαστε όλοι ένα.

Παιδιά του ήχου που δεν έχει άκουσμα

Και όποιος δε το πιστεύει ,

Φτιάχτηκε για να το ελπίζει.

Είμαστε όλοι παιδιά του ήχου που δεν έχει άκουσμα.

τι ρι ραμ τι τι ταμ

στη καθε νοτα

ο ερωτασ μου τραγουδιεται

τι ρι ραμ τι τι ταμ

και απ' τα δαχτυλα σου

τ' ονειρο γεννιεται

τι ρι ραμ τι τι ταμ

ποσο θα 'θελα

η πενα σου να γινω,

στησ κιθαρασ τισ χορδεσ,

την αγαπη μου να δινω

τι ρι ραμ τι τι ταμ

παμε παλι, παλι, παλι

μουσικεσ ειν' οι καρδιεσ

τι ρι ραμ τι τι ταμ

κι ο ρυθμοσ τουσ,

η ζωη μασ

τι ρι ραμ τι τι ταμ

και οι λυπεσ κι οι χαρεσ,

τραγουδι μειναν στη ψυχη μασ

τι ρι ραμ τι τι ταμ

Από το βραβευμένο κύκλο τραγουδιών "Η Ζωή στο Τετράδιο"

Η ζωή μου η καλικανΤΖΟΥΡΑ!

γΡάμματΑ αΝόμοια..
Με τη ζωή μου όμοια!
Ο ορθογράφος ηλεκτρονικός
και 'γω κάνω λάθ@η γενικώς...
ΞΕΚΙΝΩ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΔΙΑΘΕΣΗ
και τελειώνω με παράκρουση...

Ιδιαιτέρως απροσάρμοστη
και σπανίως ευανάγνωστη!
Λένε πως έχω ένα καλό...
τη σβηστήρα για βοηθό...
Μα δε με σώνει, δε με σώνει!!!
Καλικαντζούρα η ζωή
που όλο μεγαλώνει...

Γιατί πάντα θα βρέχει...

Είσαι το απρόσμενο άγγιγμα της πρώτης βροχοσταγόνας στο μάγουλο μου…
Δε σε βλέπω μα σε αισθάνομαι…
Είσαι μια «σταλιά» .. σα τη φευγαλέα μου σκέψη…
Καμιά φορά κυλάς σα ξένο δάκρυ πάνω στο πρόσωπο μου,
μετά στεγνώνεις αλλά ακόμη και τότε δε νιώθω ότι χάνεσαι…
Γιατί πάντα θα βρέχει…
Γιατί πάντα θα υπάρχει μια πασχαλιά να περιμένει τη πρώτη βροχοσταγόνα…

Ο Μονόλογος του Παλιάτσου

Τα ρούχα μου είναι φαρδιά..
Χωράνε όλες τις διαθέσεις μου..
Στο τσαλακωμένο μου καπέλο, έχω ένα φρέσκο λουλούδι κι ενώ θα ‘θελα να πω και ένα τραγουδάκι...
Ωστόσο…..
Απλά στέκομαι..
Οι άνθρωποι με προσπερνούν και έτσι περιπλανιέμαι ανάμεσα τους..
Μου λένε να αλλάξω, να γίνω σαν εσένα κι εγώ..
Μα πώς;
Αφού τα μαλλιά μου τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου…
Και τα όνειρα μου δραπετεύσαν μια νύχτα απ’ τα τρύπια παπούτσια μου…
Πώς θα μπορούσα να κλάψω πάλι χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου;
Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια..
δε θα ξεβάψουν ποτέ..
Γι’ αυτό σου λέω…
Άφησε με να συνεχίσω να βάζω το κόκκινο στη μύτη και το στόμα..
ο κόσμος θα γελά, μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ πως ότι πω μυρίζει έρωτα..
κι εσύ, δε θα φοβάσαι να αγγίξω τη ψυχή σου γιατί θα βλέπεις από μακριά τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου..
τα φαρδιά μου ρούχα...
και όλες τις διαθέσεις μου.