Γιατί τόσο είναι που θέλω 2010 φορές...

Εδώ.

Στην αυλή της καινούριας μου ζωής.

Θα κλείσω αυτό το χρόνο πριν ανοίξει η τελευταία του μέρα.

Γιατί τόσο είναι που θέλω να αλλάξω τα πάντα μου,

να πετάξω τα όλα μου,

να μείνω τίποτα.

Μη με κοιτάς.

Ήρθε ο καιρός να σπάσει το δέρμα μου

και εγώ, είμαι έτοιμη να μου το ταΐσω κομμάτι, κομμάτι.

Γιατί τόσο είναι που θέλω να φάει η ψυχή μου,

να περπατήσει η σκέψη μου,

να γίνω ο φόβος μου.

Τα κατάφερα.

Σαν ακριβό εισαγόμενο χαρτί,

θα μυρίζω τώρα και εγώ βαμβάκι και χλώριο.

"Παρακαλώμεν όπως μην εγγίζετε"

Οι δαχτυλιές είναι ντεμοντέ..

Χαχαχαχαχαχαχα.

Γελώ...

Για να μη κλάψω ότι με γέλασε.

Και θα πιώ.

Για να καταπιώ τη σκοτεινιά μου.

Άκου.

Σήμερα σου σερβίρω τη γαρνιτούρα της αυταρέσκειας σου..

Γιατί τόσο είναι που θέλω να ξεράσω το χτες

χωρίς να σκεφτώ το αύριο και

γιατί τόσο είναι που θέλω 2010 φορές..

Να μην είχα γράψει αυτά τα λόγια.

ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ

Μεταγενέστερες αντανακλάσεις

Μύρισε η μνήμη σου.Έγινε εικόνα διάφανη. Ήσουν εκεί, στην ίδια θέση, μπροστά στο καθρέφτη εκείνο. Γέμιζες τα πνευμόνια σου καπνό θέλοντας να δικαιολογήσεις τη φωτιά μέσα σου.Πόσα περνούσαν μπροστά από τα μάτια σου..Έκανες το θόρυβο του πολέμου ήχο ελεύθερο στις σκέψεις σου.Δεν άντεχες.Όλα ήταν πνιγμός.
Και εσύ.. ήξερες μόνο να γράφεις.
Μα ο κόσμος Χερ Μπέρτολτ Μπρεχτ, δεν άλλαξε ακόμα.Όσα αναδύθηκαν από εκείνο το κατακλυσμό συνεχίζουν να ζουν με επιείκεια.Ο απρόσιτος στόχος που φαινόταν ολοκάθαρα
δεν υπάρχει πια. Ο άνθρωπος δε βοηθά τον άνθρωπο.
Τώρα μου γνέφεις...
Είμαι σημάδι χαζομάρας πάνω στο αναίσθητο λείο μέτωπο του καθρέφτη..
Μόνο φως.. η κοινή μας εντύπωση στην αντανάκλαση της ασημαντότητας.

--------------------------------------------------------------------------------

Βασισμένο στην επίσκεψη μου στη τελευταία κατοικία του Μπέρτολ Μρέχτ στο Βερολίνο και στο ποίημα του "ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΥΣ" 

Θέλω μόνο να με διαβάζεις #3

Τα έχω δοκιμάσει όλα..
Αυτά που μου κάνανε και αυτά που δε μου κάνανε..
Τα πρόστυχα, τα συντηρητικά, τα φτηνά και τα ακριβά..
Χρόνια είμαι εδώ και ψηλαφίζω στο σκοτάδι..
Είναι παλιά η κατασκευή, του '81. Δεν έχει λάμπα.. 
Και εγώ, δεν έπρεπε να έχω μαζέψει τόσα ξένα πράγματα..
Τις νύχτες αναγκάζομαι να κοιμάμαι πάνω τους..
Ότι με ενοχλεί το κρεμάω μα έπειτα το 'χω στο κεφάλι μου..
Έμαθα να υπάρχω δίχως να φαίνομαι..
Συνήθισα να κάνω μισό βήμα και να νιώθω πως πήγα περίπατο..
Βάφτισα όλες τις γραβάτες φιόγκους απ' το φόβο μου ότι θα πνιγώ..
Και με ένα σάλι για κληρονομιά ονειρεύομαι ότι ζω στα πούπουλα..
Θέλω να βγω απ' αυτή τη ντουλάπα..
Γυμνή.

Βότσαλο

Κρατάς ένα βότσαλο.
Το σφίγγεις για μιά στιγμή
και το πετάς στη θάλασσα.

Γελιέσαι.

Το άδικο, ναυάγιο δε γίνεται.
Κάθε κόκκος βυθού, κάποτε βότσαλο
σε χούφτα κλειστή ήτανε.

Απελπίζεσαι.

Τελευταίο τέλος

Έχει τόσο κρύο
Είναι σα θάνατος αργός
Στέκομαι μόνη σε ένα λιμάνι
Δε μπορώ να θυμηθώ τι περιμένω
Μα ξέρω πως δε θα φανεί
Δεν είναι κανένας γύρω μου μα από κάπου ακούω μουσική
Είναι βιολιά που τραγουδούν τη λύπη
Τη λύπη μου για ‘σένα
Και ο χρόνος…
Σιγά, σιγά μ’ εγκαταλείπει …
Ξέρω ότι εκεί στη θάλασσα υπάρχει μια άβυσσος
Εκεί έχεις κλείσει όλα τα χρώματα από τη ζωή μου
Και προσπαθώ…
Μα να ξεφύγω δε μπορώ απ’ τη λίθη
Μη φεύγεις από το μυαλό μου σε παρακαλώ…
Με πονάει αλλά είναι το μόνο που απέμεινε
Πάρε με μαζί σου έστω
Η μοναξιά…
Είναι πιο κρύα απ’ τη σιωπή…
Και εγώ κρυώνω μαμά

Άτιτλο

Στης μοναδικότητας το άπειρο διαχέεται η αύρα μου.

Δροσοστάλα που διασχίζει των αιώνων τα πλάτη.

Ασάλευτο της ζωής μου μονοπάτι.

Χαραγμένο σε λάθος χάρτη.

Στων πολλών την αθέατη διάβαση κρύβεται η σάρκα μου.

Βαρυσήμαντο άλας στάζει στου χρόνου μου το πέρας.

Καλά ζυγισμένος ο σκοπός της ημέρας.

Σαν ακριβό χρυσόμαλλο δέρας.

Ήχος πλάι σε ήχο.

Ξεκινάει το ταξίδι σε κατάλευκο στίχο.

Με το φως άλλαξα βέρα.

Γυρίζει ο τροχός σαν αλαβάστρινη σφαίρα.

Η μετάφραση των Ξωτικών

Οι σπόροι της γης

Και η δροσιά της αυγής

Είναι παιδιά της φωτιάς

Εκεί…

Που η ανάσα δεν έχει βάρος

Γεννήθηκε ο κόσμος για να περπατήσει

Ο άνθρωπος.

Γίναν τα νερά για να πιεί.

Γίναν τα βουνά για να νιώσει δυνατός.

Γίναν οι άνεμοι για να τον κάνουν ταξιδευτή του εαυτού του.

Όλα είναι γραμμένα κάτω από τις πέτρες που φωτίζουν τον ουρανό.

Όλα, υπήρχαν πριν από όλα.

Και εμείς θα ζούμε στις σκιές του νου,

Αιώνια καταδικασμένοι στην αρμονία και τη γαλήνη

Οι σπόροι της γης

Και η δροσιά της αυγής

Είναι παιδιά της φωτιάς

Εκεί…

Εκεί… μέσα σου…

Είναι όλα ένα.

Είμαστε όλοι ένα.

Παιδιά του ήχου που δεν έχει άκουσμα

Και όποιος δε το πιστεύει ,

Φτιάχτηκε για να το ελπίζει.

Είμαστε όλοι παιδιά του ήχου που δεν έχει άκουσμα.

τι ρι ραμ τι τι ταμ

στη καθε νοτα

ο ερωτασ μου τραγουδιεται

τι ρι ραμ τι τι ταμ

και απ' τα δαχτυλα σου

τ' ονειρο γεννιεται

τι ρι ραμ τι τι ταμ

ποσο θα 'θελα

η πενα σου να γινω,

στησ κιθαρασ τισ χορδεσ,

την αγαπη μου να δινω

τι ρι ραμ τι τι ταμ

παμε παλι, παλι, παλι

μουσικεσ ειν' οι καρδιεσ

τι ρι ραμ τι τι ταμ

κι ο ρυθμοσ τουσ,

η ζωη μασ

τι ρι ραμ τι τι ταμ

και οι λυπεσ κι οι χαρεσ,

τραγουδι μειναν στη ψυχη μασ

τι ρι ραμ τι τι ταμ

Από το βραβευμένο κύκλο τραγουδιών "Η Ζωή στο Τετράδιο"

Η ζωή μου η καλικανΤΖΟΥΡΑ!

γΡάμματΑ αΝόμοια..
Με τη ζωή μου όμοια!
Ο ορθογράφος ηλεκτρονικός
και 'γω κάνω λάθ@η γενικώς...
ΞΕΚΙΝΩ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΔΙΑΘΕΣΗ
και τελειώνω με παράκρουση...

Ιδιαιτέρως απροσάρμοστη
και σπανίως ευανάγνωστη!
Λένε πως έχω ένα καλό...
τη σβηστήρα για βοηθό...
Μα δε με σώνει, δε με σώνει!!!
Καλικαντζούρα η ζωή
που όλο μεγαλώνει...

Γιατί πάντα θα βρέχει...

Είσαι το απρόσμενο άγγιγμα της πρώτης βροχοσταγόνας στο μάγουλο μου…
Δε σε βλέπω μα σε αισθάνομαι…
Είσαι μια «σταλιά» .. σα τη φευγαλέα μου σκέψη…
Καμιά φορά κυλάς σα ξένο δάκρυ πάνω στο πρόσωπο μου,
μετά στεγνώνεις αλλά ακόμη και τότε δε νιώθω ότι χάνεσαι…
Γιατί πάντα θα βρέχει…
Γιατί πάντα θα υπάρχει μια πασχαλιά να περιμένει τη πρώτη βροχοσταγόνα…

Ο Μονόλογος του Παλιάτσου

Τα ρούχα μου είναι φαρδιά..
Χωράνε όλες τις διαθέσεις μου..
Στο τσαλακωμένο μου καπέλο, έχω ένα φρέσκο λουλούδι κι ενώ θα ‘θελα να πω και ένα τραγουδάκι...
Ωστόσο…..
Απλά στέκομαι..
Οι άνθρωποι με προσπερνούν και έτσι περιπλανιέμαι ανάμεσα τους..
Μου λένε να αλλάξω, να γίνω σαν εσένα κι εγώ..
Μα πώς;
Αφού τα μαλλιά μου τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου…
Και τα όνειρα μου δραπετεύσαν μια νύχτα απ’ τα τρύπια παπούτσια μου…
Πώς θα μπορούσα να κλάψω πάλι χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου;
Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια..
δε θα ξεβάψουν ποτέ..
Γι’ αυτό σου λέω…
Άφησε με να συνεχίσω να βάζω το κόκκινο στη μύτη και το στόμα..
ο κόσμος θα γελά, μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ πως ότι πω μυρίζει έρωτα..
κι εσύ, δε θα φοβάσαι να αγγίξω τη ψυχή σου γιατί θα βλέπεις από μακριά τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου..
τα φαρδιά μου ρούχα...
και όλες τις διαθέσεις μου.

Γράμμα στον Έρωτα...

Να μπορούσα να σου μιλήσω χωρίς να πω κάτι…
Να μπορούσα να κάνω τη ματιά μου
φωνή μες το μυαλό σου…
Θα ‘ταν παραπάνω από ιδανικό…

Πόσο δύσκολες μοιάζουν καμιά φορά οι λέξεις…
Ακόμα κι όταν δεν είσαι εδώ…

Πόσες φορές νόμισα,
ότι δε θα φτάσει το χαρτί όλου του κόσμου
Και τελικά…
Το μόνο που είχα να πω ήταν το άδειο της σελίδας…
Είναι σκέψεις που δε στις έγραψα ποτέ…
Και χάθηκαν όπως τα όνειρα που ξεχνάς μόλις ανοίξεις τα μάτια σου…

Προσεύχομαι,
Να ‘ταν οι προσευχές μου ζωγραφιές…
Να τις δείξω στους θεούς που κρύβει ο ουρανός…
Κι ύστερα αυτοί να τρέξουν να σε βρουν…
Να στα μαρτυρήσουν όλα…

Άραγε θ’ άντεχες να μάθεις πως χτυπά η καρδιά μου όταν σου εύχεται Αγάπη;

Νομίζω πως όχι…
Έχεις ακόμα μέσα σου πολύ θυμό για να καταφέρεις να κατανοήσεις τέτοια μεγέθη…

Ένιωσα τον έρωτα , να απλώνεται μέσα μου σα θαλπωρή…
Αφέθηκα στην ανάγκη μου κι ήταν όμορφα…
Τώρα μοιάζουν όλα γκρι…
Αυτό είναι το τίμημα του ρομαντικού εγωισμού μου…

Στάθηκα περήφανα άτολμη μπροστά στην αφοπλιστική σου ειλικρίνεια…
Και στο όνομα της ανωτερότητας, εκκολάφθηκαν όλοι μου οι φόβοι…

Θεωρώ τα λάθη μου, απόσταγμα αυτής της διαδικασίας και
Μου ανταποδόθηκε με το να μη με μετρήσεις σωστά…

Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει…
Για να με εκτιμήσω περισσότερο…
Για να ‘χεις να λες.. πως κάποτε,
Ένα κορίτσι σου έγραφε ποιήματα...