Γράμμα στον Έρωτα...

Να μπορούσα να σου μιλήσω χωρίς να πω κάτι…
Να μπορούσα να κάνω τη ματιά μου
φωνή μες το μυαλό σου…
Θα ‘ταν παραπάνω από ιδανικό…

Πόσο δύσκολες μοιάζουν καμιά φορά οι λέξεις…
Ακόμα κι όταν δεν είσαι εδώ…

Πόσες φορές νόμισα,
ότι δε θα φτάσει το χαρτί όλου του κόσμου
Και τελικά…
Το μόνο που είχα να πω ήταν το άδειο της σελίδας…
Είναι σκέψεις που δε στις έγραψα ποτέ…
Και χάθηκαν όπως τα όνειρα που ξεχνάς μόλις ανοίξεις τα μάτια σου…

Προσεύχομαι,
Να ‘ταν οι προσευχές μου ζωγραφιές…
Να τις δείξω στους θεούς που κρύβει ο ουρανός…
Κι ύστερα αυτοί να τρέξουν να σε βρουν…
Να στα μαρτυρήσουν όλα…

Άραγε θ’ άντεχες να μάθεις πως χτυπά η καρδιά μου όταν σου εύχεται Αγάπη;

Νομίζω πως όχι…
Έχεις ακόμα μέσα σου πολύ θυμό για να καταφέρεις να κατανοήσεις τέτοια μεγέθη…

Ένιωσα τον έρωτα , να απλώνεται μέσα μου σα θαλπωρή…
Αφέθηκα στην ανάγκη μου κι ήταν όμορφα…
Τώρα μοιάζουν όλα γκρι…
Αυτό είναι το τίμημα του ρομαντικού εγωισμού μου…

Στάθηκα περήφανα άτολμη μπροστά στην αφοπλιστική σου ειλικρίνεια…
Και στο όνομα της ανωτερότητας, εκκολάφθηκαν όλοι μου οι φόβοι…

Θεωρώ τα λάθη μου, απόσταγμα αυτής της διαδικασίας και
Μου ανταποδόθηκε με το να μη με μετρήσεις σωστά…

Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει…
Για να με εκτιμήσω περισσότερο…
Για να ‘χεις να λες.. πως κάποτε,
Ένα κορίτσι σου έγραφε ποιήματα...