Είσαι το απρόσμενο άγγιγμα της πρώτης βροχοσταγόνας στο μάγουλο μου…
Δε σε βλέπω μα σε αισθάνομαι…
Είσαι μια «σταλιά» .. σα τη φευγαλέα μου σκέψη…
Καμιά φορά κυλάς σα ξένο δάκρυ πάνω στο πρόσωπο μου,
μετά στεγνώνεις αλλά ακόμη και τότε δε νιώθω ότι χάνεσαι…
Γιατί πάντα θα βρέχει…
Γιατί πάντα θα υπάρχει μια πασχαλιά να περιμένει τη πρώτη βροχοσταγόνα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου