Τι να σου γράψω απόψε...
Αφού δε ξέρεις ότι είσαι εσύ αυτός και εγώ,
δεν έμαθα ποτέ πως γυρνάει το κλειδί για ν' ανοίξει
η πόρτα αυτού του κήπου.
Είναι που μοιάζει με εκείνη τη χώρα των αειθαλών λωτών.
Παντού μια γλύκα από 'σένα. Ένα δάσος από -όχι- .
Έτοιμη να θυσιαστώ στην εντροπία της θύμησης, πλέκω
κάθε νύχτα τα μαλλιά μου στα κλαδιά αυτού του δάσους.
Να δοκιμάσω να ξε-χάσω. Να χάσω όταν ξεχαστώ.
Θέλω να δώσω το όνομα σου
στο στρόβιλο που θα ξεριζώσει όλα τα -όχι-.
Γιατί εσύ είσαι αυτός που θα χάσεις όταν δε ξε-χάσεις. Ο λωτός.
3 σχόλια:
εξαιρετικό, στο επομενο ευχομαι να υπαρχει ο λωτός της Μνήμη, ή τέλος πάντων ένα οποιοδήποτε φρούτο κατάλληλο να μην ξε-χασω ποτέ τις ποιητικές γραμμές ενός συναισθηματικού ανθρώπου / φα
Σε ευχαριστώ πολύ Δήμητρα μου!!
Φιλάκι :)
εξαιρετικο!οπως τα περισσοτερα!
Δημοσίευση σχολίου