Είναι η Κερομανία μια Καιρομανία ;

Και εκεί που κάποτε τα μόνα κεριά που υπήρχαν στο σπίτι ήταν αυτά που είχαν περισσέψει απ’ τη περασμένη Ανάσταση ..
Τώρα κάθε γωνιά του σπιτιού μας έχει και το δικό της προσωπικό φωστήρα!
Άλλος κόκκινος και άλλος μπλε.
Άλλος για τα Χριστούγεννα και άλλος για να απωθεί τα κουνούπια!
Και εγώ αναρωτιέμαι… Γιατί αυτή η κερομανία τον τελευταίο καιρό;
Μήπως επειδή το συνηθίζει η «φενγκσουϊτζού» κυρία που προσεύχεται κάθε πρωί στο όνομα του ωροσκοπίου; Ή μήπως γιατί αποφασίσαμε ξαφνικά να κάνουμε οικονομία στο ρεύμα;
ΟΧΙ! Αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτές οι επίπεδες (flat) διακοσμητικές μας τάσεις στερούνται του βάθους του υποσυνειδήτου μας.
Η όραση, η όσφρηση, η ακοή, η αφή και η γεύση είναι οι 5 βασικές μας αισθήσεις. Πιστεύω ότι λιγότερο ή περισσότερο η κάθε μια ξεχωριστά, έχει παίξει το ρόλο της για αυτή την υπερκατανάλωση , στερεής ή υγρής μορφής, παραφίνης.
Καθώς το βλέμμα μας κοντεύει να γίνει ένα πια με το φωτεινό pixel της οθόνης και το άχαρο αποτέλεσμα του νέον (neon), η κόρη του ματιού μας αποφάσισε να μας εκδικηθεί. Βαρέθηκε λέει τις υποσχέσεις με ημερομηνία λήξης του λαμπτήρα και αποφάσισε να δοκιμάσει κάτι καυτό φλερτάροντας με τη φλόγα!!!
Στο φως του κεριού όλα μπορούν να δείξουν πιο όμορφα, πιο στρωτά.
Οι ατέλειες σε ένα πρόσωπο σβήνονται και τα χρώματα γύρο μας αντανακλούν ότι πιο λευκό έχουν μέσα τους. Οι σκιές, δεν είναι πια στατικές, ανατριχιάζουν στο παιχνίδισμα του φυτιλιού και γίνονται οι καινούργιοι φίλοι της μοναχικότητα μας.
Κύβοι, πυραμίδες, σφαίρες και όποιο άλλο γεωμετρικό σχήμα μπορεί να βάλει ο νους κλείνουν μέσα τους κάθε λογής χρώματα και μικροαντικείμενα. Έτοιμα να κάνουν τα μαγικά τους, στο σημείο και την χρονική στιγμή που εμείς θα επιλέξουμε, μας αφήνουν πολλές φορές έκπληκτους από ευωδιές που γεμίζουν το χώρο κατά την αργή καύση του νημάτινου σκελετού τους.
Η όσφρηση επομένως, αποτελεί συχνό λόγο για την ύπαρξη μίας ή περισσότερων τέτοιου είδους φωτεινών πηγών στο οικείο μας περιβάλλον. Μιας και οι μυρωδιές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με αναμνήσεις, διαθέσεις και συναισθήματα, φροντίζουμε πολλές φορές με βάση τα προσωπικά μας κριτήρια, για το αρμονικότερο ταίριασμά τους αποσκοπώντας κυρίως στη δημιουργία της ιδανικής ατμόσφαιρας…
Σε αυτό το σημείο, η νύχτα μεταμφιεσμένη σε ημίφως, έρχεται για να ολοκληρώσει αυτές τις μικρές αλλά σημαντικότατες μας «φυγές»…
Εξουθενωμένοι από τη μονοτονία και φανερά απογοητευμένοι
από την ασταμάτητη ροή ΕΤΟΙΜΗΣ πληροφορίας που δεχόμαστε θέλοντας ή όχι καθημερινά, είναι στιγμές που όλοι αναζητούμε τη γνησιότητα της φύσης μέσα μας.
Στο διάχυτο και μοιρασμένο με ισορροπία φως της φλόγας, όλες οι αισθήσεις μας διεγείρονται. Η γεύση ενός φρούτου αντανακλά διαφορετικά στον ουρανίσκο μας και η ακοή μας παρατηρούμε ότι είναι πιο ειλικρινείς από ποτέ!
Τα ακροδάχτυλά μας τριγυρίζουν επιφυλακτικά, μα γεμάτα επιθυμία τη θερμότητα που εκπέμπει η καύση λες και πρόκειται να αγγίξουν το ολόγραμμα του συλλογισμού μας…
Πώς γίνεται λοιπόν κάτι το τόσο απλό, να κρύβει μια έντονη συνδεσμολογία κινήτρων, προσδοκιών και αισθήσεων;
Η ύπαρξη της φωτιάς σε μια άμεση απόσταση, μπορεί να λειτουργεί στον καθένα μας διαφορετικά. Πρέπει όμως να αντιληφθούμε ότι το έναυσμα για όλη αυτή τη διαδικασία είναι κοινό. Ξεκινά απ’ τη συντροφικότητα της ομάδας γύρω από ένα ζεστό πυρήνα και την πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου για θερμότητα και μπορεί να φτάσει μέχρι και σε κάποια συμβολική έννοια της φλόγας ως "υπόσταση του άυλου".
Καμία όμως από τις παραπάνω υποκειμενικές παραπομπές δεν έχει τόση σημασία, όση το γεγονός ότι κάτι καθημερινό και ανάξιο λόγου μπορεί να μεταφράζεται σε τόση ομορφιά και μοναδικότητα…
Με αυτό το τρόπο, απαντώ σε όλους όσους προσδίδουν στη ζωή μας τον άδικο χαρακτηρισμό της πλήξης, ότι τα τετριμμένα… βαφτίζονται απ’ την αδιαφορία μας και όχι από την επανάληψη τους…
Θέλω απλά, να επισημάνω το βάθος των στιγμών μας και τη ξεχασμένη αξία της απλότητας…

Ευχαριστώ.