Όταν κανείς δεν βλέπει

Όταν κανείς δεν βλέπει,
με κοιτώ στον καθρέφτη.
Με τα μάτια κλαμένα
μα δεν αντικρίζω εμένα.

Βλέπω όσους ήρθαν και φύγαν,
όσους τον κόσμο μου πήραν.
Σα λάφυρο σε χαμένη εκστρατεία,
σαν όμηρο από στημένη ληστεία.

Όταν κανείς δεν βλέπει,
μου μιλώ στον καθρέφτη.
Με τα χείλη σφιγμένα,
από τον πόνο ραμμένα.

Νιώθω να δαγκώνω τις λέξεις,
δίνω ξανά υποσχέσεις.
Σα ψίθυρος παιδιού που το μαλώσαν,
σαν όνειρο ανεκπλήρωτο που το προδώσαν.

Στα σκοτάδια, στη μέρα,
με βροχή και αέρα.
Όταν κανείς δεν με βλέπει,
σκοτώνω όλα τα «πρέπει».

Για όσους ήρθαν και φύγαν,
για τη ζωή που μου πήραν,
σα λάφυρο σε χαμένη εκστρατεία,
σαν όμηρο από στημένη ληστεία.