Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Γιατί τόσο είναι που θέλω 2010 φορές...





Εδώ.
Στην αυλή της καινούριας μου ζωής.
Θα κλείσω αυτό το χρόνο πριν ανοίξει η τελευταία του μέρα.
Γιατί τόσο είναι που θέλω να αλλάξω τα πάντα μου,
να πετάξω τα όλα μου,
να μείνω τίποτα.

Μη με κοιτάς.
Ήρθε ο καιρός να σπάσει το δέρμα μου
και εγώ, είμαι έτοιμη να μου το ταΐσω κομμάτι, κομμάτι.
Γιατί τόσο είναι που θέλω να φάει η ψυχή μου,
να περπατήσει η σκέψη μου,
να γίνω ο φόβος μου.

Τα κατάφερα.
Σαν ακριβό εισαγόμενο χαρτί,
θα μυρίζω τώρα και εγώ βαμβάκι και χλώριο.
"Παρακαλώμεν όπως μην εγγίζετε"
Οι δαχτυλιές είναι ντεμοντέ..

Χαχαχαχαχαχαχα.
Γελώ...
Για να μη κλάψω ότι με γέλασε.
Και θα πιώ.
Για να καταπιώ τη σκοτεινιά μου.

Άκου.
Σήμερα σου σερβίρω τη γαρνιτούρα της αυταρέσκειας σου..
Γιατί τόσο είναι που θέλω να ξεράσω το χτες
χωρίς να σκεφτώ το αύριο και
γιατί τόσο είναι που θέλω 2010 φορές..
Να μην είχα γράψει αυτά τα λόγια.