Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Γιατί πάντα θα βρέχει...


Είσαι το απρόσμενο άγγιγμα της πρώτης βροχοσταγόνας στο μάγουλο μου…
Δε σε βλέπω μα σε αισθάνομαι…
Είσαι μια «σταλιά» .. σα τη φευγαλέα μου σκέψη…
Καμιά φορά κυλάς σα ξένο δάκρυ πάνω στο πρόσωπο μου,
μετά στεγνώνεις αλλά ακόμη και τότε δε νιώθω ότι χάνεσαι…
Γιατί πάντα θα βρέχει…
Γιατί πάντα θα υπάρχει μια πασχαλιά να περιμένει τη πρώτη βροχοσταγόνα…

Ο Μονόλογος του Παλιάτσου

Τα ρούχα μου είναι φαρδιά..
Χωράνε όλες τις διαθέσεις μου..
Στο τσαλακωμένο μου καπέλο, έχω ένα φρέσκο λουλούδι κι ενώ θα ‘θελα να πω και ένα τραγουδάκι...
Ωστόσο…..
Απλά στέκομαι..
Οι άνθρωποι με προσπερνούν και έτσι περιπλανιέμαι ανάμεσα τους..
Μου λένε να αλλάξω, να γίνω σαν εσένα κι εγώ..
Μα πώς;
Αφού τα μαλλιά μου τα ξερίζωσαν οι σκέψεις μου…
Και τα όνειρα μου δραπετεύσαν μια νύχτα απ’ τα τρύπια παπούτσια μου…
Πώς θα μπορούσα να κλάψω πάλι χωρίς τη μπογιά κάτω από τα μάτια μου;
Τα δάκρυα μου θα γίνουν αιώνια..
δε θα ξεβάψουν ποτέ..
Γι’ αυτό σου λέω…
Άφησε με να συνεχίσω να βάζω το κόκκινο στη μύτη και το στόμα..
ο κόσμος θα γελά, μα εγώ δε θα ξεχνώ ποτέ πως ότι πω μυρίζει έρωτα..
κι εσύ, δε θα φοβάσαι να αγγίξω τη ψυχή σου γιατί θα βλέπεις από μακριά τα μεγάλα κάτασπρα γάντια μου..
τα φαρδιά μου ρούχα...
και όλες τις διαθέσεις μου.

Γράμμα στον Έρωτα...

Να μπορούσα να σου μιλήσω χωρίς να πω κάτι…
Να μπορούσα να κάνω τη ματιά μου
φωνή μες το μυαλό σου…
Θα ‘ταν παραπάνω από ιδανικό…

Πόσο δύσκολες μοιάζουν καμιά φορά οι λέξεις…
Ακόμα κι όταν δεν είσαι εδώ…

Πόσες φορές νόμισα,
ότι δε θα φτάσει το χαρτί όλου του κόσμου
Και τελικά…
Το μόνο που είχα να πω ήταν το άδειο της σελίδας…
Είναι σκέψεις που δε στις έγραψα ποτέ…
Και χάθηκαν όπως τα όνειρα που ξεχνάς μόλις ανοίξεις τα μάτια σου…

Προσεύχομαι,
Να ‘ταν οι προσευχές μου ζωγραφιές…
Να τις δείξω στους θεούς που κρύβει ο ουρανός…
Κι ύστερα αυτοί να τρέξουν να σε βρουν…
Να στα μαρτυρήσουν όλα…

Άραγε θ’ άντεχες να μάθεις πως χτυπά η καρδιά μου όταν σου εύχεται Αγάπη;

Νομίζω πως όχι…
Έχεις ακόμα μέσα σου πολύ θυμό για να καταφέρεις να κατανοήσεις τέτοια μεγέθη…

Ένιωσα τον έρωτα , να απλώνεται μέσα μου σα θαλπωρή…
Αφέθηκα στην ανάγκη μου κι ήταν όμορφα…
Τώρα μοιάζουν όλα γκρι…
Αυτό είναι το τίμημα του ρομαντικού εγωισμού μου…

Στάθηκα περήφανα άτολμη μπροστά στην αφοπλιστική σου ειλικρίνεια…
Και στο όνομα της ανωτερότητας, εκκολάφθηκαν όλοι μου οι φόβοι…

Θεωρώ τα λάθη μου, απόσταγμα αυτής της διαδικασίας και
Μου ανταποδόθηκε με το να μη με μετρήσεις σωστά…

Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει…
Για να με εκτιμήσω περισσότερο…
Για να ‘χεις να λες.. πως κάποτε,
Ένα κορίτσι σου έγραφε ποιήματα...