Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

Θέλω Μόνο Να Με Διαβάζεις #2


(14-3-2007)
Θα ‘θελα να ‘μουν ένα λευκό καλοκαιρινό φόρεμα…
Να με πάρει μαζί του ο άνεμος και να με ταξιδεύει στο ρυθμό μιας μελωδίας…
Δεν είναι το ταξίδι του που θα ζήλευα, μα τα’ ανάλαφρό του σώμα…
Τη μια να το νοτίζουν τα σύννεφα κι αυτό να ζητάει την θάλασσα…
Την άλλη να το ξελογιάζουν οι φυλλωσιές κι αυτό να ξελογιάζει τον βοριά για να μη τ’ αφήσει πίσω…
Αν με ρωτούσες και είχα το θάρρος να σου πω την αλήθεια, αυτή θα ‘ταν η απάντηση για το ποια παράσταση θα ‘θελα να ανέβαζε η ζωή μου σε τούτο το νησί…
Παράσταση…
Πως θα μπορούσε να ‘ταν αλλιώς, αφού όπου και αν κοιτάξεις τα πάντα στήνονται σα σκηνικό από χίλιες πρεμιέρες μαζί…
Ακόμα και οι άνθρωποι αυτού του τόπου μοιάζουν με ηθοποιοί…
Άλλοι απ’ αλλού και άλλοι αλλού, μα όλοι εδώ καλούμαστε να ερμηνεύσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό…
………………………………………………………………………………………….

(14-5-2007)
Ένας χρόνος πέρασε. Το καλοκαίρι έφτασε. Έζησα στο νησί ένα κύκλο χρωμάτων και ήταν πολλές οι στιγμές που οι μυρωδιές τους με έκαναν να το νιώσω σπίτι μου. Παρόλα τα όμορφα όμως ο καθρέφτης μου επιμένει να με αντανακλά ως ξένη κάθε πρωί. Σκέφτηκα να τον αλλάξω αυτόν τον καθρέφτη.
Θα ήταν θαρρώ σοφότερο να τον αντικαταστήσω με τα μάτια σου. Ίσως στην αντίδραση της φυσιογνωμίας σου να μπορούσα να διακρίνω ευκολότερα τα σημεία στα οποία δεν προσπάθησα αρκετά.
………………………………………………………………………………………….

(12-6-2007)
Έχω αρχίσει πια να πιστεύω ότι αν αγγίξεις την άκρη της θάλασσας είναι σα
ν’ αγγίζεις τις ακτές όλου του κόσμου. Είναι ωραίο να βλέπεις πέρα από εκεί που μπορείς. Οι ορίζοντες, διευρύνονται μόνο όταν ξεπεράσεις τα όρια σου και το μόνο σίγουρο για μένα είναι ότι αυτό το καλοκαίρι ο ορίζοντας μου φτάνει μέχρι την άλλη άκρη του Αιγαίου. Όχι επειδή άλλαξε κάτι σημαντικά αλλά γιατί έμαθα να παρατηρώ σωστά τη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Αν τη κοιτάς από μακριά, όσο θυμωμένος και αν είναι ο βοριάς, βλέπεις πόσο ολόκληρα ασάλευτη είναι. Ακόμα και τα κύματα της προδομένα απ’ το φως του ήλιου μοιάζουν με κοπάδι γλάρων που έκατσε να ξεκουραστεί στην ηρεμία της. Αν πάλι τη κοιτάς από κοντά… τότε ένα της κύμα είναι αρκετό να σου φυτέψει το φόβο...
Το φόβο, ότι ένα δάκρυ δε θα ήταν ποτέ αρκετό για να τα βάλει με τη φουρτούνα που έχεις ο ίδιος μέσα σου…
…………………………………………………………………………………………

Δεν κάνω τίποτα παραπάνω απ’ το να ανάγω τη μικροκλίμακα της καθημερινότητας μου σε έναν ιστό ο οποίος υφαίνεται από τις ανθρώπινες αδυναμίες μου…
Με λίγα λόγια, επαναπροσδιορίζομαι και είναι δύσκολο…