Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

Θέλω Μόνο Να Με Διαβάζεις #2


(14-3-2007)
Θα ‘θελα να ‘μουν ένα λευκό καλοκαιρινό φόρεμα…
Να με πάρει μαζί του ο άνεμος και να με ταξιδεύει στο ρυθμό μιας μελωδίας…
Δεν είναι το ταξίδι του που θα ζήλευα, μα τα’ ανάλαφρό του σώμα…
Τη μια να το νοτίζουν τα σύννεφα κι αυτό να ζητάει την θάλασσα…
Την άλλη να το ξελογιάζουν οι φυλλωσιές κι αυτό να ξελογιάζει τον βοριά για να μη τ’ αφήσει πίσω…
Αν με ρωτούσες και είχα το θάρρος να σου πω την αλήθεια, αυτή θα ‘ταν η απάντηση για το ποια παράσταση θα ‘θελα να ανέβαζε η ζωή μου σε τούτο το νησί…
Παράσταση…
Πως θα μπορούσε να ‘ταν αλλιώς, αφού όπου και αν κοιτάξεις τα πάντα στήνονται σα σκηνικό από χίλιες πρεμιέρες μαζί…
Ακόμα και οι άνθρωποι αυτού του τόπου μοιάζουν με ηθοποιοί…
Άλλοι απ’ αλλού και άλλοι αλλού, μα όλοι εδώ καλούμαστε να ερμηνεύσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό…
………………………………………………………………………………………….

(14-5-2007)
Ένας χρόνος πέρασε. Το καλοκαίρι έφτασε. Έζησα στο νησί ένα κύκλο χρωμάτων και ήταν πολλές οι στιγμές που οι μυρωδιές τους με έκαναν να το νιώσω σπίτι μου. Παρόλα τα όμορφα όμως ο καθρέφτης μου επιμένει να με αντανακλά ως ξένη κάθε πρωί. Σκέφτηκα να τον αλλάξω αυτόν τον καθρέφτη.
Θα ήταν θαρρώ σοφότερο να τον αντικαταστήσω με τα μάτια σου. Ίσως στην αντίδραση της φυσιογνωμίας σου να μπορούσα να διακρίνω ευκολότερα τα σημεία στα οποία δεν προσπάθησα αρκετά.
………………………………………………………………………………………….

(12-6-2007)
Έχω αρχίσει πια να πιστεύω ότι αν αγγίξεις την άκρη της θάλασσας είναι σα
ν’ αγγίζεις τις ακτές όλου του κόσμου. Είναι ωραίο να βλέπεις πέρα από εκεί που μπορείς. Οι ορίζοντες, διευρύνονται μόνο όταν ξεπεράσεις τα όρια σου και το μόνο σίγουρο για μένα είναι ότι αυτό το καλοκαίρι ο ορίζοντας μου φτάνει μέχρι την άλλη άκρη του Αιγαίου. Όχι επειδή άλλαξε κάτι σημαντικά αλλά γιατί έμαθα να παρατηρώ σωστά τη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Αν τη κοιτάς από μακριά, όσο θυμωμένος και αν είναι ο βοριάς, βλέπεις πόσο ολόκληρα ασάλευτη είναι. Ακόμα και τα κύματα της προδομένα απ’ το φως του ήλιου μοιάζουν με κοπάδι γλάρων που έκατσε να ξεκουραστεί στην ηρεμία της. Αν πάλι τη κοιτάς από κοντά… τότε ένα της κύμα είναι αρκετό να σου φυτέψει το φόβο...
Το φόβο, ότι ένα δάκρυ δε θα ήταν ποτέ αρκετό για να τα βάλει με τη φουρτούνα που έχεις ο ίδιος μέσα σου…
…………………………………………………………………………………………

Δεν κάνω τίποτα παραπάνω απ’ το να ανάγω τη μικροκλίμακα της καθημερινότητας μου σε έναν ιστό ο οποίος υφαίνεται από τις ανθρώπινες αδυναμίες μου…
Με λίγα λόγια, επαναπροσδιορίζομαι και είναι δύσκολο…

Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2007

365...

ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ΘΑ ΣΑΣ ΜΕΤΡΩ..
ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΛΕΙΨΕΣ…
ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΟΛΑ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΜΑ ΣΑΝ ΚΑΝΩ ΝΑ Τ’ ΑΓΓΙΞΩ
ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΕΝΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ…
ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΔΥΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ
ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ…
ΤΙ ΟΜΟΡΦΗ ΣΚΕΨΗ; ΕΣΥ ΜΕ ΕΜΑΘΕΣ ΝΑ ΜΕΤΡΩ…
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ…

Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2007

Είναι η Κερομανία μια Καιρομανία ;


Και εκεί που κάποτε τα μόνα κεριά που υπήρχαν στο σπίτι ήταν αυτά που είχαν περισσέψει απ’ τη περασμένη Ανάσταση ..
Τώρα κάθε γωνιά του σπιτιού μας έχει και το δικό της προσωπικό φωστήρα!
Άλλος κόκκινος και άλλος μπλε.
Άλλος για τα Χριστούγεννα και άλλος για να απωθεί τα κουνούπια!
Και εγώ αναρωτιέμαι… Γιατί αυτή η κερομανία τον τελευταίο καιρό;
Μήπως επειδή το συνηθίζει η «φενγκσουϊτζού» κυρία που προσεύχεται κάθε πρωί στο όνομα του ωροσκοπίου; Ή μήπως γιατί αποφασίσαμε ξαφνικά να κάνουμε οικονομία στο ρεύμα;
ΟΧΙ! Αρνούμαι να δεχτώ ότι αυτές οι επίπεδες (flat) διακοσμητικές μας τάσεις στερούνται του βάθους του υποσυνειδήτου μας.
Η όραση, η όσφρηση, η ακοή, η αφή και η γεύση είναι οι 5 βασικές μας αισθήσεις. Πιστεύω ότι λιγότερο ή περισσότερο η κάθε μια ξεχωριστά, έχει παίξει το ρόλο της για αυτή την υπερκατανάλωση , στερεής ή υγρής μορφής, παραφίνης.
Καθώς το βλέμμα μας κοντεύει να γίνει ένα πια με το φωτεινό pixel της οθόνης και το άχαρο αποτέλεσμα του νέον (neon), η κόρη του ματιού μας αποφάσισε να μας εκδικηθεί. Βαρέθηκε λέει τις υποσχέσεις με ημερομηνία λήξης του λαμπτήρα και αποφάσισε να δοκιμάσει κάτι καυτό φλερτάροντας με τη φλόγα!!!
Στο φως του κεριού όλα μπορούν να δείξουν πιο όμορφα, πιο στρωτά.
Οι ατέλειες σε ένα πρόσωπο σβήνονται και τα χρώματα γύρο μας αντανακλούν ότι πιο λευκό έχουν μέσα τους. Οι σκιές, δεν είναι πια στατικές, ανατριχιάζουν στο παιχνίδισμα του φυτιλιού και γίνονται οι καινούργιοι φίλοι της μοναχικότητα μας.
Κύβοι, πυραμίδες, σφαίρες και όποιο άλλο γεωμετρικό σχήμα μπορεί να βάλει ο νους κλείνουν μέσα τους κάθε λογής χρώματα και μικροαντικείμενα. Έτοιμα να κάνουν τα μαγικά τους, στο σημείο και την χρονική στιγμή που εμείς θα επιλέξουμε, μας αφήνουν πολλές φορές έκπληκτους από ευωδιές που γεμίζουν το χώρο κατά την αργή καύση του νημάτινου σκελετού τους.
Η όσφρηση επομένως, αποτελεί συχνό λόγο για την ύπαρξη μίας ή περισσότερων τέτοιου είδους φωτεινών πηγών στο οικείο μας περιβάλλον. Μιας και οι μυρωδιές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με αναμνήσεις, διαθέσεις και συναισθήματα, φροντίζουμε πολλές φορές με βάση τα προσωπικά μας κριτήρια, για το αρμονικότερο ταίριασμά τους αποσκοπώντας κυρίως στη δημιουργία της ιδανικής ατμόσφαιρας…
Σε αυτό το σημείο, η νύχτα μεταμφιεσμένη σε ημίφως, έρχεται για να ολοκληρώσει αυτές τις μικρές αλλά σημαντικότατες μας «φυγές»…
Εξουθενωμένοι από τη μονοτονία και φανερά απογοητευμένοι
από την ασταμάτητη ροή ΕΤΟΙΜΗΣ πληροφορίας που δεχόμαστε θέλοντας ή όχι καθημερινά, είναι στιγμές που όλοι αναζητούμε τη γνησιότητα της φύσης μέσα μας.
Στο διάχυτο και μοιρασμένο με ισορροπία φως της φλόγας, όλες οι αισθήσεις μας διεγείρονται. Η γεύση ενός φρούτου αντανακλά διαφορετικά στον ουρανίσκο μας και η ακοή μας παρατηρούμε ότι είναι πιο ειλικρινείς από ποτέ!
Τα ακροδάχτυλά μας τριγυρίζουν επιφυλακτικά, μα γεμάτα επιθυμία τη θερμότητα που εκπέμπει η καύση λες και πρόκειται να αγγίξουν το ολόγραμμα του συλλογισμού μας…
Πώς γίνεται λοιπόν κάτι το τόσο απλό, να κρύβει μια έντονη συνδεσμολογία κινήτρων, προσδοκιών και αισθήσεων;
Η ύπαρξη της φωτιάς σε μια άμεση απόσταση, μπορεί να λειτουργεί στον καθένα μας διαφορετικά. Πρέπει όμως να αντιληφθούμε ότι το έναυσμα για όλη αυτή τη διαδικασία είναι κοινό. Ξεκινά απ’ τη συντροφικότητα της ομάδας γύρω από ένα ζεστό πυρήνα και την πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου για θερμότητα και μπορεί να φτάσει μέχρι και σε κάποια συμβολική έννοια της φλόγας ως "υπόσταση του άυλου".
Καμία όμως από τις παραπάνω υποκειμενικές παραπομπές δεν έχει τόση σημασία, όση το γεγονός ότι κάτι καθημερινό και ανάξιο λόγου μπορεί να μεταφράζεται σε τόση ομορφιά και μοναδικότητα…
Με αυτό το τρόπο, απαντώ σε όλους όσους προσδίδουν στη ζωή μας τον άδικο χαρακτηρισμό της πλήξης, ότι τα τετριμμένα… βαφτίζονται απ’ την αδιαφορία μας και όχι από την επανάληψη τους…
Θέλω απλά, να επισημάνω το βάθος των στιγμών μας και τη ξεχασμένη αξία της απλότητας…

Ευχαριστώ.

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2007

Θέλω Μόνο Να Με Διαβάζεις #1


(16-10-2006)

Το ευχαριστήθηκα το σημερινό ταξίδι.
Κράτησε μόνο δύο ώρες, μέσα σε ένα high speed άδειο.
Βρήκα μια θέση γρήγορα και βιαστικά λες και κάποιος άλλος θα την προλάβαινε αλλά προφανώς αντέδρασα έτσι από την ανέλπιστη χαρά μου ότι ήταν όλες δικές μου.
Έκατσα δίπλα από ένα παράθυρο το οποίο ταξιδεύοντας θα ήταν φάτσα στο φως.
Η ώρα 7:25 και ο Ραφηνιώτικος ήλιος έτοιμος να ανατείλει.
Χρώματα καινούριας ημέρας χυμένα παντού.
Η ατμόσφαιρα αισθητά ψυχραμένη από τον αποχωρισμό της νύχτας, έκανε τα ρουθούνια μου να μυρίζουν μια μικρή αρχή από χειμώνα.
Το ταξίδι ξεκίνησε.. Κούρνιασα στο ριγμένο μου κάθισμα χωρίς να ανησυχώ ότι ο σπαστικός από πίσω θα δυσανασχετήσει, μιας και δεν ήταν κανένας εκεί για να παίξει το ρόλο του.
Ξαφνικά οι νόμοι τις φυσικής με έκαναν να αντιληφθώ ότι το καράβι επιτάχυνε.
Πλησιάζουμε την ώρα της στροφής σκέφτηκα και τα νυσταγμένα μου μάτια άνοιξαν με προσπάθεια προσμένοντας να δουν επιτέλους τον ήλιο να καλωσορίζεται από τα συννεφένια μπουμπούκια πάνω στις Ευβοιωτικές κορυφογραμμές.
…Πόσο ίδιο μα και συνάμα διαφορετικό το φως της ανατολής από αυτό της δύσης…
Περίμενα αρκετά μέχρι να με φτάσουν οι πρώτες ηλιαχτίδες του βασιλιά των αστεριών και να μου ζεστάνουν το πρόσωπο.
Τις ένιωσα στις κόρες των ματιών μου.
Διαπεραστικά ευγενικές και γενναιόδωρες έθρεψαν με μιας το ξενυχτισμένο μου σώμα.
Αποκοιμήθηκα ήρεμα σα μικρό παιδί, νιώθοντας πια τον θριαμβευτή ήλιο να μου καίει γλυκά τα τσίνορα.
Η ώρα 9:30…
Ένα χέρι παρέα με μια φράση με έκαναν να ανασάνω αγχωμένα καθώς εντός ενός δευτερολέπτου θα αντίκριζα μια φυσιογνωμία παντελώς άγνωστη.
-Δεσποινίς σε ποιο λιμάνι κατεβαίνετε ;
-Μύκονο.
-Απλά να σας πω ότι είμαστε Τήνο.
-Ευχαριστώ
Αν και θα έπρεπε , δεν έκανα τον κόπο να αναζητήσω στον ορίζοντα τη Παναγία.
Ξελογιασμένη από το γλυκό ύπνο γύρισα στη βολή μου.
Θαρρώ όμως πως συγχωρέθηκα μιας και τη μοναδική ευχή που είχα να κάνω για αυτή τη καινούρια αρχή, τη θυσίασα στο να βρεθεί η Σβου.
Αυτό το γατί όσο πάει και μου μοιάζει.
Διαισθάνθηκε ένα ακόμα ταλαιπωρημένο ταξίδι και το έσκασε από το σπίτι για να το αποφύγει.
Είμαι σίγουρη πως θα γυρίσει αλλά ελπίζω μόνη της και όχι με μιλιούνια όμοιους της μέσα της.
Το επόμενο σήμα στα μεγάφωνα του πλοίου δεν άργησε να ‘ρθει.
Δεκαπέντε λεπτά βλέπεις Τήνος – Μύκονος με το γρήγορο…
Ούτε τσιπούρα με βατραχοπέδιλα δε θα το έκανε τόσο…
Σηκώθηκα από τη θέση μου νωχελικά και σχεδόν παραπατώντας.
Η πρώτη σκέψη μου ήταν η αποσκευή μου.
Παράδοξο μα αυτή τη φορά ήταν πιο βαριά και από την απόφαση που είχα πάρει.
Η ώρα 10:00 ακριβώς.
Στέκομαι μπροστά από τη μπουκαπόρτα η οποία ανοίγει με τη καθυστέρηση κακοπληρωμένου εργάτη.
Βιάζομαι να βγω έξω.
Η ώρα 10:05.
Να ‘μαι, στο απαλλαγμένο από τουρίστες λιμάνι της Χώρας.
Η συνοφρυωμένη έκφραση του : «δε με περιμένει κανείς» , νικήθηκε εύκολα από ένα χαμόγελο το οποίο προκάλεσε ίσως η πιο αισιόδοξη σκέψη που έχω κάνει εδώ και χρόνια…
«…όλα σε αυτό το νησί περιμένουν εσένα…και πρώτα από όλα η ζωή σου…»

ΕΝΕΚΑ...


Μια Αρχή.

Μια γλυκιά φωτιά τα σωθικά μου.
Η χαρά για ετούτη την Αρχή.